...::: IMPERIUM ROMANUM :::...

Magnecjusz Antonius

Okres wczesnobizantyński

Rzymskie prawo i administracja, grecki język i kultura, chrześcijańska wiara i obyczaje były fundamentami, na których wznosiło się państwo bizantyńskie. Ważną rolę odgrywał w nim Kościół grecki, od którego cesarz otrzymywał koronę począwszy od 479 r. Spory teologiczno-dogmatyczne, przede wszystkim z zakresu chrystologii (kwestie wzajemnego stosunku boskiej i ludzkiej natury Chrystusa), osłabiały państwo. Spory zakończył w 431 r. III sobór ekumeniczny zwołany w Efezie. Odrzucono na nim naukę Nestoriusza o ludzkiej naturze Chrystusa, uznano zaś naukę Cyryla z Aleksandrii, podkreślającą Jego boską naturę.

W 451 r. IV sobór ekumeniczny w Chalcedonie potępił monofizytyzm jako herezję. Za obowiązującą przyjęto sformułowaną przez papieża Leona I (opracowaną w oparciu o koncepcje św. Augustyna) naukę o dwóch naturach Chrystusa (duae naturae, una persona).

Cesarz Leon I Wielki (457-74), z pomocą pochodzących z Azji Mniejszej Izauryjczyków, przezwyciężył wpływy germańskie na dworze, panujące tam w pierwszej połowie V w. w 476 r. cesarz ogłosił Odoakra patrycjuszem rzymskim w Italii.

Cesarz Justynian (527-65), ożeniony z Teodorą (zm. 548), w 532 r. zawarł "wieczny pokój" z Persami kończąc długoletnie wojny na wschodzie. Dzięki temu mógł podjąć szereg kampanii, na zachodzie, który pozwoliły odzyskać utracone prowincje cesarstwa rzymskiego: północną Afrykę (535), Italię (553) oraz południową Hiszpanię (554). Na czele armii dokonujących tych podbojów stali dwaj wybitni wodzowie - Belizariusz i Narses.

Po stłumieniu w 532 r. powstania Nika (demów - klubów sportowych), umocniła się autokratyczna pozycja cesarza (cezaropapizm). W latach 528-35 na polecenie Justyniana dokonano kodyfikacji prawa rzymskiego (Corpus iuris civilis). Na ten pomnik prawa składały się Instytucje (urzędowy podręcznik prawa), Digesta albo Pandectae (pisma klasycznych jurystów), Kodeks Justyniana (zbiór rozporządzeń cesarskich) oraz Nowele (konstytucje wydane przez Justyniana po 534 r.

W 568 r. Longobardowie opanowali Italię, stając się głównym przeciwnikiem Bizancjum na Półwyspie Apenińskim.

Panujący w latach 582-602 cesarz Maurycy, po najazdach Awarów i Słowian na Bałkany, dla umocnienia państwa założył egzarchaty (namiestnictwa) w Rawennie i Kartaginie. W ręce egzarchów oddano władzę cywilną i wojskową, co dało im szczególną pozycję polityczna. W 591 r. Maurycy dokonał podboju Armenii...

[Na podstawie Wirtualnego Wszechświata - [link widoczny dla zalogowanych]